Σαν
τώρα με θυμάμαι για χρόνια ολόκληρα να υπέρ-αναλύω τα πάντα. Το κάθε
βλέμμα. Τη κάθε χειρονομία. Τη κάθε λέξη. Το κάθε κρυφό μήνυμα πίσω από
την κάθε λέξη.
Ώσπου ξαφνικά σταμάτησα να το κάνω. Απότομα. Έτσι ξαφνικά. Χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι.
Από τη μια μέρα στην άλλη, σταμάτησε να
με ενδιαφέρει τόσο η αιτία, εκείνο το “γιατί” και έφτανα κατευθείαν στο
δια ταύτα, στο αποτέλεσμα. Με αυτόν τον τρόπο γλιτώνω χρόνο, ψυχική
φθορά και σίγουρα φαιά ουσία.
Σήμερα, λοιπόν, υπάρχουν εκείνα που
μπορώ να διαπραγματευτώ κι εκείνα που δεν μπαίνω καν στον κόπο. Σε αυτή
μου τη δημοσίευση, θα σου μιλήσω για τα δεύτερα. Τα μη διαπραγματεύσιμά
μου.
* Κατά κύριο λόγο, δεν διαπραγματεύομαι
πλέον τα όριά μου. Παλαιότερα -κάτι που συμβαίνει σε όλους μας- ήταν
ιδιαίτερα ελαστικά. Ελαστικά και ευμετάβλητα. Σήμερα είναι και στενά και
σταθερά. Συνεπώς δεν είναι εύκολο να μπερδευτείς και να παρανοήσεις
μέχρι πού σε παίρνει. Έτσι, διευκολύνομαι κι εγώ κι ο άλλος και τελικά
μένουμε ή φεύγουμε και οι δυο πλευρές από αυτή τη σχέση -ή σε αυτή τη
σχέση- ευχαριστημένοι.
* Δεύτερον, πλέον στα 31 μου δεν ξεχνάω.
Παλιά ήταν λες και είχα επιλεκτική μνήμη. Δεν είχα αλλά έδινα αυτήν την
εντύπωση. Σήμερα, δε θα ξεχάσω ούτε το καλό που μου έκανες ούτε το κακό.
Πριν από χρόνια μπορεί να μην συγχωρούσα αλλά ξεπερνούσα. Σήμερα δεν
κάνω εύκολα ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Καλό είναι να συγχωρείς όταν
αξίζει τον κόπο και από την εμπειρία μου δεν τον αξίζει συχνά.
* Δε φοβάμαι μην τυχόν και μείνω μόνη. Αν
φοβάμαι κάτι είναι οι ασθένειες και ο θάνατος. Όλα τα υπόλοιπα είναι
νομίζω διαχειρίσιμα. Μπορεί να πονέσουν. Μπορεί να ματώσουν. Αλλά
ξεπερνιούνται. 
Δε θα μείνω σε μια σχέση μόνο για να είμαι σε σχέση, ούτε
θα διατηρήσω μια φιλία απλά για να θεωρείται ότι έχω φίλους. Μετά από
τα διάφορα “στραπάτσα” προτιμώ τη μοναξιά από το δήθεν. Και πίστεψέ με,
όταν πάρεις αυτήν την απόφαση είναι όλα τόσο πιο εύκολα στην
καθημερινότητά σου.
Δε θα μείνω σε μια σχέση μόνο για να είμαι σε σχέση, ούτε
θα διατηρήσω μια φιλία απλά για να θεωρείται ότι έχω φίλους. Μετά από
τα διάφορα “στραπάτσα” προτιμώ τη μοναξιά από το δήθεν. Και πίστεψέ με,
όταν πάρεις αυτήν την απόφαση είναι όλα τόσο πιο εύκολα στην
καθημερινότητά σου.
Έχω τόσα ακόμα που δεν διαπραγματεύομαι
που όσο γράφω διαπιστώνω ότι η Βίλυ του σήμερα θα θύμωνε πολύ με τη Βίλυ
του τότε. Τη Βίλυ που είχε πάντα ανοιχτά όλα της τα χαρτιά και ήταν
έτοιμη να παραδοθεί άνευ όρων και ορίων.
Μόλις στο τέλος του χρόνου γίνουν και τα
υπόλοιπα ξεκαθαρίσματα, τα μη διαπραγματεύσιμα μου θα είναι οι φύλακες
άγγελοι για το μέλλον.
Επειδή μερικές φορές είναι σοφό να μη διαπραγματεύεσαι.
Σκέψου το.
