Είναι τόσο δύσκολο, λοιπόν, οι μεγάλοι να σταματήσουν…;
Να μιλάνε άσχημα
Το «άσχημα» είναι πολύ σχετικό για τον καθένα και είναι μεγάλη η κουβέντα για τα δικαιώματα που έχει κατακτήσει ο ενήλικας, εν αντιθέσει με ένα παιδί. «Είμαι μεγάλος, θα μιλάω όπως θέλω», μπορεί να πει κάποιος, όμως πριν το κάνει καλό θα είναι να σκεφτεί τι πρότυπο αποτελεί για το παιδί του που αναπόφευκτα θα επαναλάβει κάθε «άσχημη» λέξη του στο σχολείο ή στο παιχνίδι με φίλους.
Να κάνουν υποδείξεις για το πώς να φερόμαστε στα παιδιά μας
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό για μία μαμά, από το να της λένε (ακόμα και άλλοι γονείς) πώς να φέρεται στο παιδί της και μάλιστα παρουσία αυτού. «Χαλάρωσε, μωρέ, λίγο! Άσε το να φάει ένα ακόμα γλυκό!» μας έχουν πει αμέτρητες φορές και εμείς πασχίζουμε από τη μία να συγκρατήσουμε την ψυχραιμία μας για να μη γίνουμε αγενείς μπροστά στο παιδί μας, και από την άλλη να διατηρήσουμε το κύρος μας, επιμένοντας στην απόφασή μας, η οποία πλέον μας κάνει να φαινόμαστε ως η χειρότερη μαμά του κόσμου.
Να τους δίνουν φαγητό χωρίς να μας ρωτάνε
Όχι, δεν είναι το μεγαλύτερο έγκλημα του κόσμου και σίγουρα κανείς το κάνει με κάθε καλή πρόθεση, ωστόσο τίθενται δύο ζητήματα: Το ένα είναι το παιδί μας να είναι ήδη φαγωμένο ή να πρόκειται να φάει στην επόμενη ώρα, άρα να του κοπεί η όρεξη, και το άλλο να έχει κάποια αλλεργία σε κάποιο φαγητό και έτσι να μην πρέπει -όχι μόνο να μη χρειάζεται- να το φάει.
Να αφήνουν την τηλεόραση ανοιχτή τις βραδινές ώρες
Συνέχεια στην πηγή…
