Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Fwd: Φίλες και Φίλοι να είστε πάντα καλά. Καλημέρα.


Πέμπτη, 27 Ιουλίου 2017

Είμαστε αιχμάλωτοι - αλλά έχουμε wi-fi.

«Ξέρεις πώς πέθανε ο τελευταίος τίγρης της Τασμανίας;» με ρωτάει ο Τηλέμαχος στο αυτοκίνητο. 

Πάντα νοιαζόταν να διαβάζει για τα ζώα, σε εγκυκλοπαίδειες και σε βιβλία. Τώρα πια, σχεδόν έντεκα, ψάχνει στο διαδίκτυο για ό,τι θέλει να μάθει. 

«Πέθανε στον ζωολογικό κήπο. Ήταν ο τελευταίος που υπήρχε και τον άφησαν να πεθάνει εκεί μέσα. Το 1936. Υπάρχει και βίντεο.» 

Στη φωνή του διακρίνω θλίψη και απορία. 

«Το 'χω δει το βίντεο», του λέω προσέχοντας τον δρόμο. 

Περιμένει να του πω κάτι ακόμα. Η απάντηση μου είναι χωρίς αξία.

«Γιατί τον αφήσαν να πεθάνει εκεί μέσα;»

«Δεν υπήρχε άλλος. Τι να έκαναν;»

«Να τον άφηναν ελεύθερο.»

«Πάλι θα πέθαινε.»

«Ναι, αλλά θα πέθαινε ελεύθερος.» 

Ο Τηλέμαχος, ως παιδί, κι ως άνθρωπος ευαίσθητος, είδε το βίντεο κι ένιωσε την απόγνωση του τελευταίου τίγρη. Δεν σκέφτηκε κυνικά ή επιστημονικά. Ένιωσε. 

Πίστεψε ότι θα ήταν καλύτερο να τον αφήσουν να φύγει. Να χαθεί στα δάση της Τασμανίας, να κυνηγήσει, να ψάξει μήπως βρει ένα τελευταίο θηλυκό -έναν αρσενικό έστω, για να πιούνε μπύρες αντικρίζοντας την εξάλειψη.

«Να πεθάνει ελεύθερος», αυτό είπε ο Τηλέμαχος. 


--